Πρωτότυπος Τίτλος:
Αξιολόγηση του βαθμού συμμετοχής του γονέα και της χρήσης συμπεριφοριστικών τεχνικών στην αποτελεσματικότητα διατροφικής παρέμβασης σε υπέρβαρα παιδιά
Συγγραφέας:
Μαντζουράτου, Πηγή
Περίληψη:
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) περιγράφει την παχυσαρκία ως μία παγκόσμια επιδημία καθώς ο επιλοπασμός του υπέρβαρου και της παχυσαρκίας αυξάνεται με ανησυχητικό ρυθμό σε όλο τον κόσμο. Αυτή η συνεχής αύξηση παρατηρείται και στα παιδιά και τους εφήβους και βλέπουμε πως στον κίνδυνο συμβάλλουν τόσο γενετικοί όσο και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Η αναγκαιότητα της θεραπείας στα παιδιά είναι μεγάλη τόσο λόγω των διάφορων βιολογικών και ψυχοκοινωνικών επιπλοκών της παιδικής παχυσαρκίας όσο και της μεγάλης πιθανότητας τα παχύσαρκα παιδιά να γίνουν παχύσαρκοι ενήλικες ενώ ταυτόχρονα η θεραπεία της παχυσαρκίας των ενηλίκων δεν είναι τόσο αποτελεσματική και ενθαρρυντική.
Όπως φαίνεται από τα μέχρι τώρα δεδομένα, τα πιο αποτελεσματικά προγράμματα θεραπείας παιδικής παχυσαρκίας περιλαμβάνουν συνδυασμό διαιτητικών παρεμβάσεων και σωματικής δραστηριότητας καθώς και χρήση γνωσιακών συμπεριφοριστικών τεχνικών ενώ παράλληλα σημαντική φαίνεται και η συμμετοχή του γονέα. Ο γονέας έχει χρησιμοποιηθεί με διάφορους ρόλους: ως «στόχος», ως «βοηθός» και ως «αποκλειστικός φορέας αλλαγών» αλλά δεν έχει βρεθεί ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός.
Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση του ρόλου του γονέα ως «βοηθού» σε ένα πρόγραμμα διαιτητικής παρέμβασης με τη χρήση ενός δομημένου προγράμματος γνωσιακής συμπεριφοριστικής θεραπείας για τη διαχείριση του βάρους σε υπέρβαρα παιδιά ηλικίας 7-11 ετών καθώς και η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητάς του. Για αυτό το λόγο συγκρίθηκαν δύο ομάδες στις οποίες ο ρόλος του γονέα ήταν διαφορετικός. Στην ομάδα «παιδί και γονέας» ο γονέας είχε ρόλο ως «βοηθός» ενώ στην ομάδα «μόνο παιδί» ο γονέας είχε ρόλο συμβατικό. Τα παιδιά παρακολούθησαν 11 εβδομαδιαίες θεραπευτικές συνεδρίες, που είχαν ως στόχο αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες και στις συνήθειες της σωματικής δραστηριότητας. Στην ομάδα «παιδί και γονέας» συμμετείχε ο γονέας στο τελευταίο δεκάλεπτο της συνεδρίας. Μετά το τρίμηνο εντατικό πρόγραμμα έγιναν 6 μηνιαίες και 2 εξαμηνιαίες ενισχυτικές συνεδρίες. Και στις δύο ομάδες μειώθηκε το ποσοστό υπέρβαρου χωρίς να είναι σημαντική η διαφορά ανάμεσα τους, διακρίνεται, παρ’όλα αυτά, μία τάση μεγαλύτερης μείωσης του ποσοστού υπέρβαρου στην ομάδα «παιδί και γονέας». Εντούτοις, η έλλειψη διαφορών μεταξύ των ομάδων όσον αφορά τα διατροφικά χαρακτηριστικά και τις παραμέτρους σωματικής δραστηριότητας δε βοηθά στην ερμηνεία των παραπάνω αποτελεσμάτων.
Υποθέσαμε πως ο όχι τόσο διευκρινισμένος ρόλος του γονέα, ο μικρός αριθμός των παιδιών και μεθοδολογικά προβλήματα (π.χ. υποκαταγραφή) πιθανόν να εξηγούν την έλλειψη διαφορών στις δύο ομάδες. Επομένως, ίσως να χρειάζεται καλύτερη διευκρίνιση του ρόλου του γονέα, μεγαλύτερος αριθμός παιδιών βελτίωση των μεθόδων αξιολόγησης και σύγκριση περισσότερων ομάδων με διαφορετικούς ρόλους του γονέα για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα.
Όπως φαίνεται από τα μέχρι τώρα δεδομένα, τα πιο αποτελεσματικά προγράμματα θεραπείας παιδικής παχυσαρκίας περιλαμβάνουν συνδυασμό διαιτητικών παρεμβάσεων και σωματικής δραστηριότητας καθώς και χρήση γνωσιακών συμπεριφοριστικών τεχνικών ενώ παράλληλα σημαντική φαίνεται και η συμμετοχή του γονέα. Ο γονέας έχει χρησιμοποιηθεί με διάφορους ρόλους: ως «στόχος», ως «βοηθός» και ως «αποκλειστικός φορέας αλλαγών» αλλά δεν έχει βρεθεί ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός.
Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση του ρόλου του γονέα ως «βοηθού» σε ένα πρόγραμμα διαιτητικής παρέμβασης με τη χρήση ενός δομημένου προγράμματος γνωσιακής συμπεριφοριστικής θεραπείας για τη διαχείριση του βάρους σε υπέρβαρα παιδιά ηλικίας 7-11 ετών καθώς και η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητάς του. Για αυτό το λόγο συγκρίθηκαν δύο ομάδες στις οποίες ο ρόλος του γονέα ήταν διαφορετικός. Στην ομάδα «παιδί και γονέας» ο γονέας είχε ρόλο ως «βοηθός» ενώ στην ομάδα «μόνο παιδί» ο γονέας είχε ρόλο συμβατικό. Τα παιδιά παρακολούθησαν 11 εβδομαδιαίες θεραπευτικές συνεδρίες, που είχαν ως στόχο αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες και στις συνήθειες της σωματικής δραστηριότητας. Στην ομάδα «παιδί και γονέας» συμμετείχε ο γονέας στο τελευταίο δεκάλεπτο της συνεδρίας. Μετά το τρίμηνο εντατικό πρόγραμμα έγιναν 6 μηνιαίες και 2 εξαμηνιαίες ενισχυτικές συνεδρίες. Και στις δύο ομάδες μειώθηκε το ποσοστό υπέρβαρου χωρίς να είναι σημαντική η διαφορά ανάμεσα τους, διακρίνεται, παρ’όλα αυτά, μία τάση μεγαλύτερης μείωσης του ποσοστού υπέρβαρου στην ομάδα «παιδί και γονέας». Εντούτοις, η έλλειψη διαφορών μεταξύ των ομάδων όσον αφορά τα διατροφικά χαρακτηριστικά και τις παραμέτρους σωματικής δραστηριότητας δε βοηθά στην ερμηνεία των παραπάνω αποτελεσμάτων.
Υποθέσαμε πως ο όχι τόσο διευκρινισμένος ρόλος του γονέα, ο μικρός αριθμός των παιδιών και μεθοδολογικά προβλήματα (π.χ. υποκαταγραφή) πιθανόν να εξηγούν την έλλειψη διαφορών στις δύο ομάδες. Επομένως, ίσως να χρειάζεται καλύτερη διευκρίνιση του ρόλου του γονέα, μεγαλύτερος αριθμός παιδιών βελτίωση των μεθόδων αξιολόγησης και σύγκριση περισσότερων ομάδων με διαφορετικούς ρόλους του γονέα για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα.
Ημερομηνία κατάθεσης:
2008-10-22
Λοιπά Θέματα:
Παχυσαρκία στα παιδιά
Obesity in children
Παχυσαρκία - Θεραπεία
Obesity - Treatment
Obesity in children
Παχυσαρκία - Θεραπεία
Obesity - Treatment
Περιγραφή:
114 σ., εικ., πίν., διαγρ.
Άδεια χρήσης:
Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Όχι Παράγωγα Έργα 4.0
