Περίληψη:
Ο διαβήτης παγκοσμίως τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας. Η συνεχής αύξηση του επιπολασμού και των νέων περιπτώσεων διαβήτη, προκαλούν προβληματισμό σε επιστημονική κοινότητα και πολιτική ηγεσία. Παρ΄ όλες τις επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, ουσιαστική βελτίωση δεν έχει υπάρξει. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην διαβίβαση των επιστημονικών γνώσεων, στην καθημερινή πρακτική και στον ασθενή.
Για αυτό το λόγο, βασιζόμενοι σε ξένες μελέτες, αποφασίσαμε να σχεδιάσουμε, ένα πρόγραμμα παρέμβασης στο διαβήτη, για τα ελληνικά δεδομένα και να το εφαρμόσουμε πιλοτικά. Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται στην θεωρία της Συνέντευξης Κινητοποίησης.
Τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό, ήταν 13 διαβητικοί τύπου 2, κυρίως νεοδιαγνωσθέντες, από την περιοχή της Αθήνας. Όλοι ήταν ασθενείς του Διαιτολογικού γραφείου του Λαϊκού Νοσοκομείου. Τα άτομα χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες. Μια παρέμβασης και μία ελέγχου. Η ομάδα παρέμβασης, συμμετείχε σε ένα εντατικό πρόγραμμα αλλαγών στην διατροφή και στην άσκηση, 5 συνεδριάσεων. Η ομάδα ελέγχου παρακολούθησε τον συνήθη τρόπο παρέμβασης, που εφαρμοζόταν ως τότε.
Τα αποτελέσματα της παρέμβασης δεν ήταν ικανοποιητικά. Λίγα στοιχεία ήταν στατιστικά σημαντικά και αυτά ανεπαρκή, για να εξάγουμε συμπεράσματα. Σημαντικό πρόβλημα ήταν ο μεγάλος αριθμός ασθενών που εγκατέλειψαν την παρέμβαση.
Παρ΄ όλα αυτά, η έρευνα μας παρείχε τη δυνατότητα, να μελετήσουμε τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του σχεδιασμένου προγράμματος. Επίσης, μας έδωσε δεδομένα για την συμπεριφορά των ασθενών απέναντι στο πρόγραμμα. Μεγαλύτερης διάρκειας παρέμβασης, με μεγαλύτερο δείγμα θα βελτίωναν πολύ τα αποτελέσματα την έρευνας. Η μεγαλύτερη κινητοποίηση των ασθενών και η χρήση των Σταδίων Αλλαγής του Διαθεωρητικού μοντέλου, μπορούν να αυξήσουν την συμμόρφωση του ασθενούς με το πρόγραμμα, ο οποίος δρα με γενικά προσωπικά μοντέλα Υγείας. Εάν μελλοντικά αποδειχθεί η υπεροχή του προγράμματος, έναντι της κλασικής παρέμβασης, τα προσωπικά και οικονομικά οφέλη, για το άτομο και την κοινωνία θα είναι σημαντικά.