Περίληψη:
Η παρούσα έρευνα μελετά τόσο τους κοινωνικούς όσο και τους γνωστικούς παράγοντες που επηρεάζουν την τάση των παιδιών προσχολικής ηλικίας να λένε ψέματα. Πιο συγκεκριμένα μελετώνται οι πεποιθήσεις της μητέρας για την συναισθηματική εκφραστικότητα στην οικογένεια και οι απόψεις τους για τον τύπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους. Ακόμη ερευνώνται οι ηθικές κρίσεις των παιδιών, η δημοτικότητα των παιδιών σε επίπεδο τάξης, η Θεωρία του Νου και οι εκτελεστικές λειτουργίες σε σχέση με την τάση να λένε ψέματα. Στην έρευνα συμμετείχαν 50 παιδιά ηλικίας 3, 4 και 5 ετών και οι γονείς αυτών με μέσο όρο ηλικίας 3,82 (τ.α: 0,8) . Τα αποτελέσματα έδειξαν πως όσο μεγαλώνουν τα παιδιά γίνονται πιο ικανά να πουν ψέματα. Ωστόσο δε φάνηκαν διαφορές μεταξύ των παιδιών και των πεποιθήσεων των μητέρων ως προς τη συναισθηματική εκφραστικότητα και τις απόψεις τους για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών, αλλά ούτε και στην Θεωρία του Νου και των εκτελεστικών λειτουργιών. Στατιστικά σημαντική διαφορά βρέθηκε στις ηθικές κρίσεις των παιδιών, κατά τις οποίες τα παιδιά ηλικίας 3 ετών έδιναν σημασία στην ευγένεια, ενώ τα παιδιά ηλικίας 4 ετών έδιναν σημασία στην αξία της ειλικρίνειας. Τα ευρήματα της παρούσας εργασίας μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο στο χώρο της εκπαίδευσης όσο και από φορείς που ασχολούνται με το παιδί.