Περίληψη:
Η παρούσα διπλωματική εργασία αποσκοπεί στη μελέτη του αρχιτεκτονικού νεοκλασικισμού, όπως αυτός εμφανίστηκε στην Αθήνα του 19ου αιώνα, με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, σαν αντανάκλαση των κυρίαρχων ιδεολογικών επιλογών της συγκεκριμένης εποχής. Η «πολιτιστική πολιτική» του νεοσύστατου ελληνικού κράτους είχε σαν στόχο την εδραίωση ενός νέου εθνικού κράτους και την οικοδόμηση της εθνικής του ταυτότητας. Το ελληνικό κράτος, 150 χρόνια μετά τη σύσταση του και αφού πολλά νεοκλασικά είχαν ήδη κατεδαφιστεί, αναγνώρισε με νόμο τη νεοκλασική πολιτιστική κληρονομιά.
Σήμερα όλη η κοινωνική και πολιτιστική ζωή της Αθήνας εκτυλίσσεται στο ιστορικό της κέντρο, που αποτελεί το σημείο αναφοράς της ελληνικότητας και τα νεοκλασικά κτίρια της υφίστανται σαν εθνικά σύμβολα.
Επίσης διενεργήθηκε έρευνα σχετικά με την απήχηση της πολιτιστικής κληρονομιάς του νεοκλασικισμού σε μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Αθήνας, σαν ιστορικό φαινόμενο της τοπικής ιστορίας της πόλης που κατοικούν και στοχεύει στο να εξαχθούν συμπεράσματα για τον μαθητικό πληθυσμό, που μέσω της συμβολής του σχολείου θα βοηθήσουν το γενικό πληθυσμό, να κατανοήσει καλύτερα την ιστορία του τόπου του, να σφυρηλατήσει δεσμούς με τον περιβάλλοντα χώρο στον οποίο ζει και να γίνει ενεργός πολίτης στις προσπάθειες διατήρησης της πολιτισμικής του ταυτότητας.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι οι μαθητές έχουν περιορισμένη γνώση της «νεοκλασικήςαρχιτεκτονικής» και επιθυμούν να συμμετέχουν σε πολιτιστικά προγράμματα του σχολείου τους, ώστε να μάθουν περισσότερα για την ιστορία του τόπου τους.
Ο αρχιτεκτονικός νεοκλασικισμός της Αθήνας, με τις υψηλές νοηματοδοτήσεις του μπορεί να αποτελέσει «τον άσο στο μανίκι» σε μια Ελλάδα που αμφισβητείται και αναζητά τη σύγχρονη ταυτότητα της και το σχολείο μπορεί να διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο σ’ αυτό.
Λέξεις-κλειδιά:
Νεοκλασικισμός, εθνικισμός, αρχιτεκτονική, Αθήνα, βιωματικές δράσεις