Περίληψη:
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Υπάρχουν ενδείξεις ότι η δυσθρεψία, είτε με τη μορφή του υποσιτισμού είτε με τη μορφή της παχυσαρκίας, στη χρόνια νεφρική νόσο (ΧΝΝ) σταδίων 4 και 5 μπορεί να επηρεάσει την έκβαση της μεταμόσχευσης νεφρού και τη λειτουργία του μοσχεύματος. ΣΚΟΠΟΣ: Η διερεύνηση της συσχέτισης ανθρωπομετρικών και βιοχημικών δεικτών θρέψης νεφροπαθών υποψήφιων για μεταμόσχευση νεφρού με δείκτες δυσλειτουργίας του μοσχεύματος καθώς και με τη διάρκεια νοσηλείας. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ: Εκατόν τρεις νεφροπαθείς με ΧΝΝ σταδίων 4 και 5, υποψήφιοι για μεταμόσχευση νεφρού από ζώντα ή αποβιώσαντα δότη συμμετείχαν στην παρούσα προοπτική μελέτη. Για την αξιολόγηση της κατάστασης θρέψης τους προμεταμοσχευτικά, εκτιμήθηκαν ανθρωπομετρικοί (δείκτης μάζας σώματος –ΔΜΣ, δερματική πτυχή τρικεφάλου –TSF, περιφέρεια μυός στο μέσο του βραχίονα –ΜΑΜC, διορθωμένη επιφάνεια μυός στο μέσο του βραχίονα –cMAMA, περιφέρειες μέσης και ισχίου, χειροδυναμομέτρηση) και βιοχημικοί (αλβουμίνη, ολικές πρωτεΐνες, ολική χοληστερόλη, ολικός αριθμός λεμφοκυττάρων) δείκτες. Μετα-μεταμοσχευτικά, καταγράφηκε η εμφάνιση επιπλοκών (καθυστερημένη λειτουργία του μοσχεύματος –DGF, οξεία απόρριψη, ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, χειρουργικές επιπλοκές), καθώς και ο αριθμός των συνεδριών εξωνεφρικής κάθαρσης, η χρονική διάρκεια παραμονής της χειρουργικής παροχέτευσης, ο ρυθμός σπειραματικής διήθησης (ΡΣΔ) κατά το εξιτήριο και η διάρκεια νοσηλείας. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η μέση ηλικία του δείγματος ήταν 45±14 έτη, 67 (65,0%) ασθενείς ήταν άνδρες και 56 (54,4%) ασθενείς έλαβαν μόσχευμα από αποβιώσαντα δότη. Το 49,6% των ασθενών ήταν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, ενώ το 56,8% χαρακτηρίσθηκαν ως μυϊκώς απισχνανσμένοι με βάση το cMAMA. Μετα-μεταμοσχευτικά, η συχνότερη επιπλοκή στο δείγμα ήταν η DGF, που εμφανίστηκε στο 36,9% του δείγματος. Σε σύγκριση με τους ασθενείς χωρίς DGF, οι ασθενείς με DGF είχαν μεγαλύτερο ΔΜΣ (27,0 vs. 24,2 Kg/m², p=0,001) και TSF (34,7 vs. 28,2 mm, p=0,007). Υψηλότερος ΔΜΣ σχετιζόταν με μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης DGF (ΣΛ: 1,219, 95% ΔΕ: 1,053-1,411, p=0,009) λαμβάνοντας υπόψη το φύλο και την ηλικία λήπτη, την κατηγορία και την ηλικία δότη. Η παχυσαρκία (ΔΜΣ> 30 Kg/m²) σχετιζόταν με μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης DGF (83,3% vs. 25,5%, p=0,001), περισσότερες συνεδρίες εξωνεφρικής κάθαρσης (4±4 vs. 1±3 ημέρες, p=0,003), μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής της χειρουργικής παροχέτευσης (17 vs. 11 ημέρες, p=0,006) και μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας (25 vs. 17 ημέρες, p=0,013) σε σύγκριση με τους ασθενείς φυσιολογικού σωματικού βάρους. Στους ασθενείς που έλαβαν μόσχευμα από αποβιώσαντα δότη, υψηλότερη TSF σχετιζόταν με μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης DGF (ΣΛ: 1,064, 95% ΔΕ: 1,002-1,130, p=0,043) λαμβάνοντας υπόψη το φύλο και την ηλικία του λήπτη, την ηλικία του δότη και το χρόνο ψυχρής ισχαιμίας. Ο ΡΣΔ κατά το εξιτήριο σχετιζόταν αρνητικά με το ΔΜΣ (B=-0,014 ±0,005, p=0,003), το υπέρβαρο (B=-0,135 ±0,043, p=0,002) και την παχυσαρκία (B=-0,170 ±0,053, p=0,002), λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία, το φύλο, την κατηγορία του δότη και την ηλικία του δότη. Καμία σημαντική συσχέτιση σε πολυπαραγοντικό επίπεδο δεν βρέθηκε μεταξύ των δεικτών μυϊκής μάζας καθώς και των βιοχημικών δεικτών με τις επιπλοκές της μεταμόσχευσης. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Ο ΔΜΣ και ιδιαίτερα η παχυσαρκία σχετίζονται θετικά με την πιθανότητα εμφάνισης DGF. Οι παχύσαρκοι νεφροπαθείς υποβάλλονται σε περισσότερες συνεδρίες εξωνεφρικής κάθαρσης και εμφανίζουν μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής της χειρουργικής παροχέτευσης, καθώς και μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας. Τέλος, οι υπέρβαροι και παχύσαρκοι νεφροπαθείς εμφανίζουν κατά το εξιτήριο μετά τη μεταμόσχευση χειρότερη νεφρική λειτουργία σε σύγκριση με τους ασθενείς φυσιολογικού σωματικού βάρους. Συνεπώς, κρίνεται αναγκαία η εφαρμογή μίας λεπτομερούς διατροφικής αξιολόγησης των υποψήφιων για μεταμόσχευση νεφρού, με στόχο την έγκαιρη διάγνωση και διαχείριση αυτών με υπερβάλλον σωματικό βάρος.