Περίληψη:
Εισαγωγή και Σκοπός: Η μακροχρόνια χορήγηση προπρανολόλης μετριάζει τις επιπτώσεις της υπερμεταβολικής απόκρισης μετά από σοβαρό τραυματισμό από έγκαυμα και αυξάνει την άλιπη μάζα σώματος. Υποθέσαμε ότι η αύξηση της άλιπης μάζας σώματος μπορεί να οφείλεται στην αύξηση του κλασματικού ρυθμού σύνθεσης πρωτεΐνης (FSR) σε ασθενείς με σοβαρά εγκαύματα. Μεθοδολογία: Δεκαεπτά παιδιά με εγκαύματα, που κάλυπταν πάνω από 40% της συνολικής μάζας σώματος (TBSA), έλαβαν μέρος στην παρούσα μελέτη. Εννέα από τα παιδιά λάμβαναν για διάστημα ενός έτους προπρανολόλη, ενώ οκτώ λειτούργησαν ως μάρτυρες. Η μέση δόση χορήγησης της προπρανολόλης ήταν 4mg/ kg/ ημέρα. Το πρωτόκολλο για τον προσδιορισμό του κλασματικού ρυθμού σύνθεσης πρωτεΐνης έγινε με τη βοήθεια σταθερών ισοτόπων σε τρεις χρονικές στιγμές. Η πρώτη ήταν όταν οι πληγές είχαν επουλωθεί κατά 95% και ο ασθενής πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο και οι επόμενες στους 6 και 12 μήνες μετά τον τραυματισμό. Αποτελέσματα: Η ομάδα των ασθενών που λάμβαναν προπρανολόλη και η ομάδα ελέγχου ήταν όμοιες ως προς την ηλικία, το βάρος, το ποσοστό της συνολικής μάζας σώματος που έχει υποστεί εγκαύματα και το ποσοστό επιφάνειας σώματος με 3ου βαθμού εγκαύματα. Η μακροχρόνια χορήγηση προπρανολόλης δεν αύξησε στατιστικά σημαντικά τον κλασματικό ρυθμό σύνθεσης πρωτεΐνης (FSR) σε χρονικό διάστημα ενός έτους μετά τον τραυματισμό. Ωστόσο, το FSR (%/ hr) αυξήθηκε (0,097% [0,102%] ανά ώρα) 12 μήνες μετά τον τραυματισμό στην ομάδα που λάμβανε προπρανολόλη ενώ στην ομάδα ελέγχου μειώθηκε (0,310% [0,114%] ανά ώρα). Συμπεράσματα: Η μακροχρόνια χορήγηση προπρανολόλης σε παιδιά με μεγαλύτερο από 40% συνολικής επιφάνειας σώματος με εγκαύματα δεν αυξάνει τον κλασματικό ρυθμό σύνθεσης πρωτεΐνης, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου.
Περιγραφή:
40 σ., εικ., πίν., διαγρ.