Πρωτότυπος Τίτλος:
Ομοιοστασία του σιδήρου σε αθλητές υψηλού επιπέδου και σε υπερμαραθώνιους δρομείς
Συγγραφέας:
Σκενδέρη, Αικατερίνη
Επιβλέπων καθηγητής:
Παπανικολάου, Γεώργιος
Περίληψη:
Σκοπός: Σκοπός της μελέτης είναι η αξιολόγηση των επιπέδων σιδήρου και ο ρόλος της εψιδίνης στην ομοιοστασία του σιδήρου κατά την έντονη άσκηση σε αθλητές υψηλού επίπεδου και σε υπερμαραθωνοδρόμους.
Μεθοδολογία: Στη μελέτη εξετάστηκαν δύο διαφορετικές κατηγορίες αθλητών: αθλητές ποδοσφαίρου ΑΥΕ (n=19) και δρομείς του υπερμαραθωνίου «Σπάρταθλον» ΔΣ (n=41). Δείγματα αίματος ελήφθησαν πριν την έναρξη του αγώνα (t1), αμέσως μετά την ολοκλήρωση του (t2), και 24 ώρες μετά την ολοκλήρωση του αγώνα (t3).
Αποτελέσματα: Ο σίδηρος στο χρόνο t3 βρέθηκε σημαντικά μειωμένος σε σχέση με τα αρχικά επίπεδα του όσο και με τα επίπεδα αμέσως μετά τη λήξη. Παρατηρήθηκε σημαντική μεταβολή των επιπέδων της φερριτίνης αμέσως μετά την ολοκλήρωση του αγώνα και στο χρόνο t3. Η εψιδίνη στην περίπτωση των ΑΥΕ αυξήθηκε μετά τον αγώνα (από 27,45±12,98 σε 37,42±13,74 ng/mL) και επανήλθε στα αρχικά επίπεδα στο χρόνο t3, ενώ στους ΔΣ η αύξηση της συγκέντρωσης της εψιδίνης ήταν πιο σημαντική (από 29,16±10,92 σε 58,81±16,97 ng/mL) και παρέμεινε στατιστικά σημαντικά αυξημένη και στο χρόνο t3 (37,69±16,38 ng/mL). Τα επίπεδα των sTfR στην περίπτωση των ΑΥΕ δεν άλλαξαν μετά τον αγώνα ούτε στο χρόνο t3, αντίθετα μειώθηκαν στην περίπτωση των ΔΣ μετά τον αγώνα αλλά και στο χρόνο t3.
Συμπεράσματα: H ομοιόσταση του σιδήρου στους αθλητές επηρεάζεται από το είδος της άσκησης. Ο ρυθμιστής της ομοιόστασης του σιδήρου, η εψιδίνη αυξάνεται, δηλώνοντας την απόκριση του οργανισμού στη φλεγμονή, παγιδεύοντας το σίδηρο εντός των μακροφάγων ή μειώνοντας την απορρόφησή του. Η παρατεταμένη άσκηση είναι που πιθανά αναστέλλει την αιμοποίηση και εγκαθιστά την αναιμία.
Μεθοδολογία: Στη μελέτη εξετάστηκαν δύο διαφορετικές κατηγορίες αθλητών: αθλητές ποδοσφαίρου ΑΥΕ (n=19) και δρομείς του υπερμαραθωνίου «Σπάρταθλον» ΔΣ (n=41). Δείγματα αίματος ελήφθησαν πριν την έναρξη του αγώνα (t1), αμέσως μετά την ολοκλήρωση του (t2), και 24 ώρες μετά την ολοκλήρωση του αγώνα (t3).
Αποτελέσματα: Ο σίδηρος στο χρόνο t3 βρέθηκε σημαντικά μειωμένος σε σχέση με τα αρχικά επίπεδα του όσο και με τα επίπεδα αμέσως μετά τη λήξη. Παρατηρήθηκε σημαντική μεταβολή των επιπέδων της φερριτίνης αμέσως μετά την ολοκλήρωση του αγώνα και στο χρόνο t3. Η εψιδίνη στην περίπτωση των ΑΥΕ αυξήθηκε μετά τον αγώνα (από 27,45±12,98 σε 37,42±13,74 ng/mL) και επανήλθε στα αρχικά επίπεδα στο χρόνο t3, ενώ στους ΔΣ η αύξηση της συγκέντρωσης της εψιδίνης ήταν πιο σημαντική (από 29,16±10,92 σε 58,81±16,97 ng/mL) και παρέμεινε στατιστικά σημαντικά αυξημένη και στο χρόνο t3 (37,69±16,38 ng/mL). Τα επίπεδα των sTfR στην περίπτωση των ΑΥΕ δεν άλλαξαν μετά τον αγώνα ούτε στο χρόνο t3, αντίθετα μειώθηκαν στην περίπτωση των ΔΣ μετά τον αγώνα αλλά και στο χρόνο t3.
Συμπεράσματα: H ομοιόσταση του σιδήρου στους αθλητές επηρεάζεται από το είδος της άσκησης. Ο ρυθμιστής της ομοιόστασης του σιδήρου, η εψιδίνη αυξάνεται, δηλώνοντας την απόκριση του οργανισμού στη φλεγμονή, παγιδεύοντας το σίδηρο εντός των μακροφάγων ή μειώνοντας την απορρόφησή του. Η παρατεταμένη άσκηση είναι που πιθανά αναστέλλει την αιμοποίηση και εγκαθιστά την αναιμία.
Ημερομηνία κατάθεσης:
2016-07-11
Γλώσσες Τεκμηρίου:
Ελληνικά
Θεματικές Κατηγορίες:
Διαιτολογία (Γενικά)
Διατροφή (Γενικά). DRI’s
Αθλητιατρική
Διατροφή (Γενικά). DRI’s
Αθλητιατρική
Λέξεις-κλειδιά:
Σίδηρος, Φερριτίνη, Εψιδίνη, Άσκηση, Υπερμαραθώνιος
Περιγραφή:
74 σ., εικ., πίν., διαγρ.
Άδεια χρήσης:
Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Όχι Παράγωγα Έργα 4.0
