Περίληψη:
Η ανασκόπηση της σχετικής βιβλιογραφίας φανερώνει την πολυπλοκότητα του σχεδιασμού και της εφαρμογής ενός πλαισίου δράσης στην διαχείριση των φυσικών καταστροφών. Ταυτόχρονα, η εμπλοκή ενός μεγάλου φάσματος επιστημονικών πεδίων στην διαχείριση καταστροφών εμπεριέχει πολλές φορές δυσκολία ομοφωνίας σε βασικούς όρους.
Η παρούσα εργασία προσπαθεί να καταγράψει έννοιες όπως: καταστροφή, κίνδυνος, επικινδυνότητα, τρωτότητα προσεγγίζοντας τις από διάφορα γνωστικά πεδία, με απώτερο σκοπό μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση των εννοιών αυτών. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην έννοια της προσαρμοστικότητας, σαν ένας παράγοντας – κλειδί που αυξάνει την ικανότητα αντιμετώπισης των επιπτώσεων της καταστροφής, ενώ παράλληλα λειτουργεί σαν μοχλός βιώσιμης ανάπτυξης μετά – καταστροφικά για την αύξηση της ικανότητας αντίδρασης σε μελλοντικούς κινδύνους.
Για την καλύτερη κατανόηση της προσαρμοστικότητας εξετάζουμε το παράδειγμα πλημμυρών στην Σερβία το 2014, καταγράφοντας όλες τις ενέργειες που έγιναν αμέσως μετά τις πλημμύρες για την άμεση αντιμετώπιση των πληγέντων, καθώς και τις ενέργειες εκείνες που πραγματοποιήθηκαν για την ανάκαμψη των πληγεισών περιοχών. Συγχρόνως, γίνεται προσπάθεια σύγκρισης των ενεργειών αυτών με τα χαρακτηριστικά της προσαρμοστικότητας, ώστε να κατανοήσουμε κατά πόσο το συγκεκριμένο παράδειγμα λειτούργησε βάση ενός οργανωμένου σχεδίου σε περίοδο κρίσης και αν οι ενέργειες που υλοποιήθηκαν βοήθησαν στην περαιτέρω αύξηση της ικανότητας αντίδρασης μελλοντικά.
Απώτερος σκοπός της εργασίας είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την εφαρμογή της προσαρμοστικότητας στην διαχείριση των καταστροφών, τη δυσκολία σχεδιασμού βάση της έννοιας αυτής και αν η προσαρμοστικότητα είναι η έννοια που μελλοντικά θα εξασφαλίσει την εγγύηση για μια ασφαλέστερη κοινωνία.