Πρωτότυπος Τίτλος:
Επίδραση της χορήγησης ελαιολάδου πλούσιου σε ελαιοκανθάλη στο μεταγευματικό οξειδωτικό στρες διαβητικών ασθενών
Συγγραφέας:
Πιτού, Ελένη, Θεόδωρος
Επιβλέπων καθηγητής:
Νομικός, Τζώρτζης
Περίληψη:
Εισαγωγή: Ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 2 (ΣΔτ2) αποτελεί μία χρόνια ασθένεια, η οποία χαρακτηρίζεται από μεταγευματική υπεργλυκαιμία και υπερλιπιδαιμία, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε οξειδωτικό στρες. Το παρθένο ελαιόλαδο είναι ένα τρόφιμο πλούσιο σε φαινολικές ενώσεις, οι οποίες έχουν σημαντική αντιοξειδωτική δράση. Σε αυτές ανήκει η ελαιοκανθάλη, η οποία σε in vitro και in vivo μελέτες έχει αποδείξει τις αντιφλεγμονώδεις κυρίως ιδιότητες της. Ωστόσο δεν είναι γνωστό αν η αυξημένη κατανάλωση ελαιοκανθάλης μέσω του ελαιολάδου μπορεί να μεταβάλλει το μεταγευματικό οξειδωτικό στρες ασθενών με διαβήτη τύπου ΙΙ.
Σκοπός: Η διερεύνηση της οξείας επίδρασης της κατανάλωσης ελαιολάδων πλούσιων σε ελαιοκανθάλη, σε σχέση με ελαιόλαδο φτωχό σε ελαιοκανθάλη στα μεταγευματικά επίπεδα του δείκτη λιπιδικής υπεροξείδωσης TBARS.
Μεθοδολογία: Η μελέτη ήταν διασταυρούμενη μονά τυφλή, στην οποία 6 εθελοντές (3 άντρες και 3 γυναίκες) με ΣΔτ2 ολοκλήρωσαν συνολικά 5 διαφορετικές παρεμβάσεις με τυχαία σειρά. Στην κάθε παρέμβαση κατανάλωναν τυχαία 120γρ λευκό ψωμί με α) 40 ml βούτυρο (BU), β) 40 ml EVΟO δίχως ελαιοκανθάλη (OO), γ) 40 ml EVΟO με 250 mg ελαιοκανθάλη/Kg (OO 250), δ) 40 ml EVΟO με 500 mg ελαιοκανθάλη/Kg (OO 500), ε) 40 ml βούτυρο και 400 mg ibuprofen (BU-IBU). Σε κάθε παρέμβαση, πραγματοποιήθηκε λήψη αίματος νηστείας για t=0’, ακολουθήθηκε η κατανάλωση ενός από τα πέντε γεύματα, κι στη συνέχεια έγινε η δειγματοληψία στους χρόνους t=30’, t=60’, t=120’, t=180’ και t=240’. Τα δείγματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για τη μέτρηση επιπέδων γλυκόζης, ινσουλίνης, τριγλυκεριδίων και TBARS.
Αποτελέσματα: Αποδείχθηκε ότι οι τρεις παρεμβάσεις με το ελαιόλαδο είχαν την τάση να εμφανίζουν καλύτερες μεταγευματικές τιμές γλυκόζης σε σχέση με το βούτυρο, ενώ οι παρεμβάσεις με το βούτυρο παρουσίαζαν καλύτερο έλεγχο στα επίπεδα των τριγλυκεριδίων μεταγευματικά. Επιπλέον, παρατηρείται μία πιο οξεία αυξομείωση των επιπέδων ινσουλίνης με τη χορήγηση BU και BU_IBU, ενώ η χορήγηση ΟΟ οδηγεί σε μια μικρότερη αλλά διατηρούμενη για μεγαλύτερο διάστημα μεταγευματική υπερινσουλιναιμία. Συνεπώς το είδος του λίπους επηρεάζει τις τιμές της μεταγευματικής γλυκόζης, ινσουλίνης και των τριγλυκεριδίων. Τα γεύματα δεν φαίνεται να οδήγησαν σε αύξηση των TBARS μεταγευματικά αν και το ΟΟ 500 φαίνεται να οδηγεί σε μείωση των επιπέδων των TBARS σε μεγάλους χρόνους (240 min) .
Συμπέρασμα: Το είδος του λίπους μπορεί να επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο τις μεταγευματικές τιμές της γλυκόζης, της ινσουλίνης και των τριγλυκεριδίων. Ακόμα, το ελαιόλαδο πλούσιο σε ελαιοκανθάλη φαίνεται να έχει μία τάση βελτίωση της μεταγευματικής υπεργλυκαιμίας και των επιπέδων TBARS σε μεγάλους χρόνους.
Σκοπός: Η διερεύνηση της οξείας επίδρασης της κατανάλωσης ελαιολάδων πλούσιων σε ελαιοκανθάλη, σε σχέση με ελαιόλαδο φτωχό σε ελαιοκανθάλη στα μεταγευματικά επίπεδα του δείκτη λιπιδικής υπεροξείδωσης TBARS.
Μεθοδολογία: Η μελέτη ήταν διασταυρούμενη μονά τυφλή, στην οποία 6 εθελοντές (3 άντρες και 3 γυναίκες) με ΣΔτ2 ολοκλήρωσαν συνολικά 5 διαφορετικές παρεμβάσεις με τυχαία σειρά. Στην κάθε παρέμβαση κατανάλωναν τυχαία 120γρ λευκό ψωμί με α) 40 ml βούτυρο (BU), β) 40 ml EVΟO δίχως ελαιοκανθάλη (OO), γ) 40 ml EVΟO με 250 mg ελαιοκανθάλη/Kg (OO 250), δ) 40 ml EVΟO με 500 mg ελαιοκανθάλη/Kg (OO 500), ε) 40 ml βούτυρο και 400 mg ibuprofen (BU-IBU). Σε κάθε παρέμβαση, πραγματοποιήθηκε λήψη αίματος νηστείας για t=0’, ακολουθήθηκε η κατανάλωση ενός από τα πέντε γεύματα, κι στη συνέχεια έγινε η δειγματοληψία στους χρόνους t=30’, t=60’, t=120’, t=180’ και t=240’. Τα δείγματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για τη μέτρηση επιπέδων γλυκόζης, ινσουλίνης, τριγλυκεριδίων και TBARS.
Αποτελέσματα: Αποδείχθηκε ότι οι τρεις παρεμβάσεις με το ελαιόλαδο είχαν την τάση να εμφανίζουν καλύτερες μεταγευματικές τιμές γλυκόζης σε σχέση με το βούτυρο, ενώ οι παρεμβάσεις με το βούτυρο παρουσίαζαν καλύτερο έλεγχο στα επίπεδα των τριγλυκεριδίων μεταγευματικά. Επιπλέον, παρατηρείται μία πιο οξεία αυξομείωση των επιπέδων ινσουλίνης με τη χορήγηση BU και BU_IBU, ενώ η χορήγηση ΟΟ οδηγεί σε μια μικρότερη αλλά διατηρούμενη για μεγαλύτερο διάστημα μεταγευματική υπερινσουλιναιμία. Συνεπώς το είδος του λίπους επηρεάζει τις τιμές της μεταγευματικής γλυκόζης, ινσουλίνης και των τριγλυκεριδίων. Τα γεύματα δεν φαίνεται να οδήγησαν σε αύξηση των TBARS μεταγευματικά αν και το ΟΟ 500 φαίνεται να οδηγεί σε μείωση των επιπέδων των TBARS σε μεγάλους χρόνους (240 min) .
Συμπέρασμα: Το είδος του λίπους μπορεί να επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο τις μεταγευματικές τιμές της γλυκόζης, της ινσουλίνης και των τριγλυκεριδίων. Ακόμα, το ελαιόλαδο πλούσιο σε ελαιοκανθάλη φαίνεται να έχει μία τάση βελτίωση της μεταγευματικής υπεργλυκαιμίας και των επιπέδων TBARS σε μεγάλους χρόνους.
Ημερομηνία κατάθεσης:
2022-03-22
Γλώσσες Τεκμηρίου:
Ελληνικά
Θεματικές Κατηγορίες:
Διατροφή (Γενικά). DRI’s
Λοιπά Θέματα:
Ελαιόλαδο - Διαιτολογικές απόψεις
Σακχαρώδης διαβήτης - Διαιτολογικές απόψεις
Σακχαρώδης διαβήτης - Διαιτολογικές απόψεις
Λέξεις-κλειδιά:
ελαιοκανθάλη, Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 2, ελαιόλαδο, μεταγευματική υπεργλυκαιμία, οξειδωτικό στρες
Περιγραφή:
99 σ.,εικ.,πίν.,διαγρ.,χάρτες,σχ.
Άδεια χρήσης:
Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Όχι Παράγωγα Έργα 4.0
