Περίληψη:
Οι περισσότερες εργασίες πάνω στις καταστροφές τονίζουν τη σημασία της γεωτεκτονικής και των κλιματολογικών ή βιολογικών φυσικών διεργασιών. Η θεωρητική αυτή προσέγγιση υποθέτει ότι οι καταστροφές είναι αναχωρήσεις από τη “φυσιολογική” λειτουργία μιας κοινωνίας, και ότι η ανάκτηση σημαίνει επιστροφή στην “κανονική” πραγματικότητα. Ενώ οι πρόσφατες προσεγγίσεις συνεχίζουν να δέχονται τη σημασία των φυσικών φαινομένων ως κύριους παράγοντες που προκαλούν μια καταστροφή, δίνουν, ωστόσο, έμφαση στους
διάφορους τρόπους με τους οποίους τα οινωνικά
συστήματα κάνουν τους ανθρώπους ευάλωτους,
γεννώντας καταστροφές. Πράγματι, οι καταστροφές είναι πολύπλοκες διεργασίες φυσικών γεγονότων και ταυτόχρονα αποτελούν ένα σύνολο πολλαπλών συνυφασμένων, συχνά αντικρουόμενων, κοινωνικών δομών.
Η παρούσα εργασία ξεδιπλώνεται μέσα από τρία
επίπεδα ανάλυσης. Το πρώτο επίπεδο ανάλυσης είναι μια γενική συζήτηση γύρω από την προβληματική των καταστροφών, ιδωμένη μέσα από την οπτική της πολιτικής οικολογίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η συζήτηση επικεντρώνεται στις έννοιες της τρωτότητας και της αυτοανόρθωσης καθώς και στις
επιπτώσεις των πολιτιστικών δομών των σχέσεων φύσης-κοινωνίας στην παραγωγή τρωτότητας σε καταστροφικά γεγονότα. Τέλος, το τρίτο επίπεδο της ανάλυσης είναι μια εισαγωγή στη συζήτηση των δυνατοτήτων της περιόδου ανασυγκρότησης, και πιο συγκεκριμένα της κινητοποίησης των αστέγων σε
θέματα στέγασης, ως “έμβολο” για νέα αστικά
οράματα. Η καταστροφή μπορεί να είναι μια
μετασχηματιστική και εμβληματική στιγμή που
ρίχνει φως στο πώς λειτουργούν τα αστικά
συστήματα. Ένας εν δυνάμει προοδευτικός τρόπος για να ξεκινήσει ένας θεσμικός μετασχηματισμός και να δημιουργηθούν πιο βιώσιμα κοινωνικο-φυσικά συστήματα προέρχεται από τις ευκαιρίες που δίνονται κατά την επαύριον των καταστροφών από ορισμένα συγκεκριμένα ζητήματα, όπως η στέγαση.
Περιγραφή:
277 σ., εικ., πίν., διαγρ., χάρτες