Πρωτότυπος Τίτλος:
Αξιολόγηση οξειδωτικού στρες σε ασθενείς με Ιδιοπαθή Φλεγμονώδη Νοσήματα του Εντέρου σε ύφεση της νόσου
Συγγραφέας:
Κωμοδρόμου, Ιφιγένεια, Χρίστος
Επιβλέπων καθηγητής:
Καλιώρα, Ανδριάνα
Περίληψη:
Υπόβαθρο: Τα Ιδιοπαθή Φλεγμονώδη Νοσήματα του Εντέρου (ΙΦΝΕ) αποτελούνται από την Nόσο Chron (NC) και την Ελκώδη Κολίτιδα (ΕΚ) και χαρακτηρίζονται από εμμένουσα φλεγμονώδη απόκριση στον γαστρεντερικό βλεννογόνο μη πλήρως εξακριβωμένης αιτιολογίας. Χαρακτηρίζονται από εναλλαγές περιόδων έξαρσης και ύφεσης. Επιδημιολογικά, η νόσος εμφανίζει ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης, ακόμη και σε πληθυσμούς που παλαιότερα δεν νοσούσαν. Χαρακτηριστικά εντερικά συμπτώματα της νόσου αποτελούν το κοιλιακό άλγος και/ή διάρροια που συχνά συνοδεύεται με αίμα ή βλέννα. Πέρα από τις εντερικές εκδηλώσεις, εμφανίζονται και εξωεντερικές, όπως απώλεια βάρους εξαιτίας ανεπαρκούς απορρόφησης και κίνδυνος για καρδιαγγειακά νοσήματα. Εάν και η παθογένεια των ΙΦΝΕ δεν είναι πλήρως κατανοητή, η νόσος προκύπτει από έναν συνδυασμό γενετικής προδιάθεσης, περιβαλλοντικών παραγόντων, εντερικής μικροχλωρίδας και ανοσολογικής απάντησης των ατόμων. Σημαντικό ρόλο στην παθογένεια της νόσου ασκεί και ο φαύλος κύκλος οξειδωτικού στρες και φλεγμονής. Ως οξειδωτικό στρες ορίζεται η διαταραχή της ισορροπίας ανάμεσα σε προ-οξειδωτικές και αντιοξειδωτικές ουσίες, με υπερίσχυση των προ-οξειδωτικών ουσιών, κυρίως δραστικών μορφών οξυγόνου (ROS) και δραστικών μορφών αζώτου (RNS). Η εκτίμηση του οξειδωτικού στρες μπορεί να επιτευχθεί είτε με άμεση μέτρηση των επιπέδων ROS, είτε με αξιολόγηση της οξειδωτικής βλάβης στα βιομόρια (πρωτεΐνες, λιπίδια, DNA), είτε με αξιολόγηση της αντιοξειδωτικής ικανότητας. Το οξειδωτικό στρες, μέσω της οξειδωμένης λιποπρωτεΐνης χαμηλής πυκνότητας (oxLDL), έχει καίριο λόγο στην αθηρογένεση και έτσι, κατ' επέκταση στην ανάπτυξη αθηροσκλήρυνσης που τελικά οδηγεί σε καρδιαγγειακά νοσήματα.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης αποτελεί η αξιολόγηση του οξειδωτικού στρες, μέσω της μέτρησης της oxLDL, σε ασθενείς με ΙΦΝΕ σε ύφεση, καθώς και εξέταση πιθανής συσχέτισης oxLDL με δείκτες ενεργότητας της νόσου, με βιοχημικές παραμέτρους, με δείκτες φλεγμονής και με δείκτες στα κόπρανα.
Μεθοδολογία: Προσκλήθηκαν 150 άτομα, από αυτά εκείνα που πληρούσαν τα κριτήρια ένταξης και βρίσκονταν σε ύφεση ήταν 66. Στη συνέχεια, χωρίστηκαν περαιτέρω ανάλογα με την νόσο σε NC και ΕΚ σε 45 και 21 άτομα, αντίστοιχα. Επίσης, συλλέχθηκαν 13 υγιή άτομα χωρίς την νόσο. Ακολούθησε το στάδιο της αξιολόγησης, κατά το οποίο επετεύχθη λήψη ιστορικού, δημογραφικών στοιχείων, ανθρωπομετρικών παραμέτρων (βάρος, ύψος, ΔΜΣ) και συνηθειών, αξιολόγηση ενεργότητας της νόσου (IBDQ, HB, MCS) και λήψη 25μL αίματος για εκτίμηση βιοχημικών εξετάσεων. Αργότερα, εφαρμόστηκε μέθοδος sandwich ELISA για την μέτρηση των επιπέδων της oxLDL από το αίμα που συλλέχθηκε.
Αποτελέσματα: Στα νοσούντα άτομα που βρίσκονταν σε ύφεση προέκυψε στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα της oxLDL σε σχέση με τα νοσούντα άτομα που βρίσκονταν σε έξαρση. Επίσης, κατά τον έλεγχο συσχέτισης της oxLDL με άλλες παραμέτρους, αρχικά φάνηκε κάποια στατιστικά σημαντική συσχέτιση στην γαλακτική αφυδρογονάση (LDH) και στην ολική χοληστερόλη (TC). Η σχέση αυτή βέβαια που προέκυψε στα δύο αυτά μόρια, όταν εφαρμόστηκαν μοντέλα γραμμικής παλινδρόμησης έπαψε να είναι πλέον στατιστικά σημαντική.
Συμπεράσματα: Το αποτέλεσμα που προέκυψε, κατά το οποίο υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα της oxLDL ανάμεσα σε ασθενείς με ύφεση και έξαρση, είναι αρκετά ενθαρρυντικό καθώς υπογραμμίζει πως κατά τη διάρκεια της ύφεσης το οξειδωτικό στρες είναι ανενεργό και έτσι δεν προκαλεί αλλοιώσεις στα βιομόρια. Έτσι, τονίζεται η σημασία του στόχου της φαρμακευτική αγωγής κατά την ύφεση που είναι η διατήρηση της ύφεσης, ώστε να προληφθούν περαιτέρω βλάβες από την επίδραση του οξειδωτικού στρες. Τα καρδιαγγειακά νοσήματα είναι ένα πεδίο το οποίο έχει ως υπόβαθρο το οξειδωτικό στρες, έτσι λαμβάνοντας υπόψην και τη σχέση που προέκυψε ανάμεσα στο οξειδωτικό στρες και την TC που αποτελεί παράγοντα κινδύνου για αθηροσκλήρυνση, αναγκαία είναι η εύρεση προγνωστικών αθηρωματικών δεικτών που θα εφαρμόζονται στα νοσούντα άτομα με ΙΦΝΕ.
Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης αποτελεί η αξιολόγηση του οξειδωτικού στρες, μέσω της μέτρησης της oxLDL, σε ασθενείς με ΙΦΝΕ σε ύφεση, καθώς και εξέταση πιθανής συσχέτισης oxLDL με δείκτες ενεργότητας της νόσου, με βιοχημικές παραμέτρους, με δείκτες φλεγμονής και με δείκτες στα κόπρανα.
Μεθοδολογία: Προσκλήθηκαν 150 άτομα, από αυτά εκείνα που πληρούσαν τα κριτήρια ένταξης και βρίσκονταν σε ύφεση ήταν 66. Στη συνέχεια, χωρίστηκαν περαιτέρω ανάλογα με την νόσο σε NC και ΕΚ σε 45 και 21 άτομα, αντίστοιχα. Επίσης, συλλέχθηκαν 13 υγιή άτομα χωρίς την νόσο. Ακολούθησε το στάδιο της αξιολόγησης, κατά το οποίο επετεύχθη λήψη ιστορικού, δημογραφικών στοιχείων, ανθρωπομετρικών παραμέτρων (βάρος, ύψος, ΔΜΣ) και συνηθειών, αξιολόγηση ενεργότητας της νόσου (IBDQ, HB, MCS) και λήψη 25μL αίματος για εκτίμηση βιοχημικών εξετάσεων. Αργότερα, εφαρμόστηκε μέθοδος sandwich ELISA για την μέτρηση των επιπέδων της oxLDL από το αίμα που συλλέχθηκε.
Αποτελέσματα: Στα νοσούντα άτομα που βρίσκονταν σε ύφεση προέκυψε στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα της oxLDL σε σχέση με τα νοσούντα άτομα που βρίσκονταν σε έξαρση. Επίσης, κατά τον έλεγχο συσχέτισης της oxLDL με άλλες παραμέτρους, αρχικά φάνηκε κάποια στατιστικά σημαντική συσχέτιση στην γαλακτική αφυδρογονάση (LDH) και στην ολική χοληστερόλη (TC). Η σχέση αυτή βέβαια που προέκυψε στα δύο αυτά μόρια, όταν εφαρμόστηκαν μοντέλα γραμμικής παλινδρόμησης έπαψε να είναι πλέον στατιστικά σημαντική.
Συμπεράσματα: Το αποτέλεσμα που προέκυψε, κατά το οποίο υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα της oxLDL ανάμεσα σε ασθενείς με ύφεση και έξαρση, είναι αρκετά ενθαρρυντικό καθώς υπογραμμίζει πως κατά τη διάρκεια της ύφεσης το οξειδωτικό στρες είναι ανενεργό και έτσι δεν προκαλεί αλλοιώσεις στα βιομόρια. Έτσι, τονίζεται η σημασία του στόχου της φαρμακευτική αγωγής κατά την ύφεση που είναι η διατήρηση της ύφεσης, ώστε να προληφθούν περαιτέρω βλάβες από την επίδραση του οξειδωτικού στρες. Τα καρδιαγγειακά νοσήματα είναι ένα πεδίο το οποίο έχει ως υπόβαθρο το οξειδωτικό στρες, έτσι λαμβάνοντας υπόψην και τη σχέση που προέκυψε ανάμεσα στο οξειδωτικό στρες και την TC που αποτελεί παράγοντα κινδύνου για αθηροσκλήρυνση, αναγκαία είναι η εύρεση προγνωστικών αθηρωματικών δεικτών που θα εφαρμόζονται στα νοσούντα άτομα με ΙΦΝΕ.
Ημερομηνία κατάθεσης:
2019-10-31
Γλώσσες Τεκμηρίου:
Ελληνικά
Θεματικές Κατηγορίες:
Διαιτολογία (Γενικά)
Διατροφή (Γενικά). DRI’s
Διατροφή (Γενικά). DRI’s
Λοιπά Θέματα:
Ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου
Έντερα - Ασθένειες
Ασθενείς - Διατροφή
Έντερα - Ασθένειες
Ασθενείς - Διατροφή
Λέξεις-κλειδιά:
οξειδωτικό στρες, ΙΦΝΕ, οξειδωμένη λιποπρωτεΐνη χαμηλής πυκνότητας
Περιγραφή:
97 σ.:εικ.,πίν.,σχ.
Άδεια χρήσης:
Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Όχι Παράγωγα Έργα 4.0
